Söylemiştim

Buluşmayacaktım onunla. Hani birdaha ne olursa olsun kesinlikle buluşmayacaktım onunla? Arama beni artık demiştim ona. Dinlemedi. Bu kaçıncı buluşmamız? Bugün kafeden kalktığımızda, iki adım önümden giderken birden bana döndüğünde, elimi tutmasını, kolunu omzuma atmasını diledim. Bir dokunuş. Iki arkadaş gibi değil, iki sevgili olarak dolaşmak istedim onunla. Dolanmak istedim ona. Çoktan ümidimi kesmiştim halbuki. Öyle sanıyordum. Yanılmışmıyım, bilemiyorum. Oysa hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağını biliyorum. Ama biliyor olmak anlıyor olmak anlamına gelmiyor işte. Arkadaşta olmayacaktım onunla. Söylemiştim. ‘Dinleseydi keşke’ değil de, ‘iyiki dinlememiş’ dedirtecek anlar yaşatsaydı, yaşasaydık. Birdaha buluşmayacagım onunla.